Na današnji dan, prije 42 godine, sarajevski Željezničar je u Beogradu potopio domaći Partizan sa 4:0 i tako osvojio titulu prvaka Jugoslavije.
Krajem šezdesetih godina prošlog stoljeća na mjesto trenera Željezničara dolazi Milan Ribar, jedan od najtrofejnijih trenera u bogatoj historiji velikana sa Grbavice. Pod njegovom palicom su zaigrala Željina djeca i vrlo mladi fudbaleri, a u igru je uveo takozvani “totalni fudbal”. Pod njegovim kormilom Plavi su 1970. završili na četvrtoj poziciji, godinu dana kasnije na drugoj poziciji, a 1972. godine Plavi su pokorili Jugoslaviju i sa tada rekordnim brojem bodova osvojili titulu prvaka.
Plavi su najčešće igrali u sastavu Janjuš, Kojović, Bećirspahić, Bratić, Katalinski, Hadžiabdić, Jelušić, Janković, Bukal, Sprečo i Deraković.
“Nošeni neviđenim navijanjem i bodrenjem Željinih tifoza, Plavi su asovi tog dana, 11. juna 1972. godine, razmontirali Partizanovu mašineriju i slavili sa 4:0! Čitav je tok utakmice Željo bio superioran i svima je bilo jasno da je Željo novi šampion Jugoslavije, da ovu utakmicu Plavi ne mogu izgubiti. A onda je nastao urenbes…
Milan Ribar slavni trener ovog tima, našao se na rukama svojih igrača na centru Partizanovog stadiona. Dresovi su pobacani Željinim tifozima za uspomenu. Orila se pjesma i urenebesni pokliči: “Željo, Željo, šampion, šampion!”. Iz Sarajeva su javili da je Crvena Zvezda pobijedila Sarajevo na Koševu, ali joj to ništa nije značilo. Novi je prvak, prvi put u historiji naš Željo. I to je ono što je bilo jedino važno, što će ući u historiju i spominjati se vjećno.
Nakon utakmice i općeg urenebesa na stadionu, slavlja i pjesme, uz aplauze i Željinih i Partizanovih navijača sve se to prelijeva na beogradske ulice. Na Terazijama Željini navijači zaustavljaju saobraćaj. Zagrljeni mašu zastavama i pjevaju, deru se iz već promuklih grla: “Šampioni, šampioni!”, a građani Beograda ih sa strane gledaju sa simpatijama i čestitaju.”
Citat iz knjige Plava krv autora Đevdeta Sarača.
